حد و مرز صله رحم

صفوان جمال گويد: ميان امام صادق (ع) و عبداللّه بن حسن ، سخني در گرفت تا به جنجال كشيد به طوري كه مردم اجتماع كردند، امام با عبداللّه با اين وضع از هم جدا شدند. صبح بعد دنبال كاري بيرون رفتم ، ناگاه امام صادق (ع) را در خانه عبداللّه بن حسن ديدم كه مي فرمايد: اي كنيز! به عبداللّه بگو بيايد، او بيرون آمد و گفت : يا اباعبد اللّه چرا بامداد زود به اينجا آمده اي ؟. امام صادق (ع) فرمود: من ديشب آيه اي از قرآن تلاوت كردم كه مرا پريشان كرد. عبداللّه گفت : كدام آيه ؟
امام صادق (ع) فرمود: اين آيه (21 سوره رعد) را كه مي فرمايد: والذين يصلون ما امراللّه به ان وصل و يخشون ربهم و يخافون سوء الحساب . ترجمه :
صاحبان انديشه ، كساني هستند كه پيوندهائي را كه خداوند به آن امر كرده است ، برقرار مي دارند و از پروردگارشان مي ترسند و از بدي حساب روز قيامت ، بيم دارند. عبداللّه گفت : راست گفتي ، گويا من اين آيه را هرگز در كتاب خدا نخوانده بودم ، سپس عبداللّه با امام صادق (ع) دست به گردن هم انداختند و گريه كردند. به اين ترتيب مي بينيم اين حديث حاكي است كه صله رحم و نبريدن از خويشاوند - اگر چه خويشان در حد گمراهي و فسق باشند - لازم است . تا آنجا كه طبق حديث ديگر، شخصي به امام صادق (ع) عرض كرد: پسر عموئي دارم كه هر چه به او مي پيوندم او را با من قطع رابطه مي كند، تا اينكه تصميم گرفتم ، من هم از او ببرم ، امام (ع) فرمود: اگر تو رعايت پيوند را بكني خداوند بين شما پيوند ايجاد خواهد كرد، وگرنه خداوند از هر دو شما ببرد.
منبع:داستان دوستان